Είμαι η Νάνσυ και όλη μου τη ζωή εκφραζόμουν μέσα από τον λόγο. Είτε γραπτό είτε προφορικό – μέσα από άρθρα, εκπομπές, ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις. Ο λόγος ήταν πάντα η γλώσσα μου.
Αλλά κάπου βαθιά, υπήρχε και μια άλλη ανάγκη. Να εκφραστώ μέσα από κάτι πιο σιωπηλό. Κάτι που δεν λέγεται, αλλά φοριέται. Τα ρούχα ήταν για μένα μια δεύτερη γλώσσα – τρόπος να φανερώσω διάθεση, ταυτότητα, ελευθερία. Τα αγαπούσα από παιδί. Θυμάμαι να παρατηρώ υφάσματα, να ξεχωρίζω γραμμές, να φαντάζομαι τι θα μπορούσε να γίνει ένα κομμάτι ύφασμα με μια ιδέα.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η μόδα ήταν παντού γύρω μου – όχι σαν επιβολή, αλλά σαν φυσική παρουσία. Είχα κοντά μου ανθρώπους που δημιουργούσαν, σχεδίαζαν, πειραματίζονταν, και κάπως έτσι μπήκε και μέσα μου αυτό το μικρόβιο. Ήξερα πάντα πως κάποια στιγμή θα ήθελα να φτιάξω κάτι δικό μου.
Χρειάστηκε χρόνος – και ωρίμανση – για να πω τώρα είναι η στιγμή. Τώρα που καταλαβαίνω καλύτερα ποια είμαι και τι θέλω να πω. Τώρα που ξέρω πως τα όνειρα δεν πρέπει να μένουν για πάντα στη λίστα με τα “ίσως”.
Έτσι γεννήθηκε η Mirea. Σαν απάντηση σε μια εσωτερική ανάγκη. Σαν πράξη έκφρασης, αλλά και ελευθερίας. Δεν ξέρω πού θα με πάει – αλλά ξέρω ότι δεν θα μπορούσα να μην προσπαθήσω. Και μόνο που πήρα την απόφαση, νιώθω ήδη πιο κοντά στον εαυτό μου.